Patio

Marnix Goossens (1967) fotografeert geen spectaculaire onderwerpen. De wijze waarop is echter wel spectaculair: hij fotografeert met een technische camera waarmee je uitzonderlijke scherpte kunt genereren. Scherpte zoals we die met onze eigen ogen nooit kunnen waarnemen.
Scherpte? Het oogt nogal wazig. Dat is de twist van de kunstenaar. Door het reliëfglas heen bespeur je iets wat op natuur lijkt. Je weet niet precies wat, het is een vermoeden, een impressie. Daar zijn we waar Marnix Goossens ons wil hebben: hij schildert namelijk met licht, zoals de impressionisten met verf. Of zoals William Turner (1775 – 1851) de sneeuwstorm schilderde.
Schilderen? Met je neus op het werk ervaar je de schilderachtige kwaliteit het best. Het lijkt opgebouwd uit vele losse verftoetsen, een ratjetoe: een losse schildershand is hier aan het werk geweest. Neem je afstand dan krijg je overzicht, ontstaat er een geheel, maar doemen weer andere raadsels op. Door het glas als een filter te gebruiken wordt dat wat onderwerp is, dat wat zich achter het glas bevindt slechts een suggestie, een vingerwijzing, waardoor er ruimte komt voor persoonlijke interpretatie en verbeelding.
Verbeelding? Patienten verdwijnen op de afdeling endoscopie achter de wand waarop de werken hangen terwijl familieleden gespannen wachtend achterblijven. Kijkend naar de foto’s, kunnen ze zich een eigen mooiere wereld verbeelden.

Begin 2013 zijn de werken aangekocht met een bijdrage van de maatschap MDL.

naar website van Marnix Goossens »