december 2010 - december 2011

Maarten Kools fotografeerde in opdracht voor Vrij Nederland en Passionate Magazine een aantal schrijvers. Naast een normale portretfoto, dat wil zeggen een foto waarop in ieder geval het gezicht te zien is, maakte Maarten Kools ook foto’s waarop de ogen van de geportretteerde niet zichtbaar waren. Die foto’s gaan dan ineens over iets anders; over kleur, over vorm en compositie. De foto van Jaap Scholten bijvoorbeeld gaat niet meer over Jaap Scholten maar over textuur. De textuur van de wand, van het haar, de jas en sjaal. De grijsbruine tinten dragen bij aan een blokhut sfeer. Tegelijkertijd word je nieuwsgierig naar de persoon, je wilt hem op de schouder tikken, draai je eens om! Ook de foto van Christine Otten nodigt uit tot langer kijken; de oudroze wollen muts tegen de grijsgroene achtergrond, de zwarte V van het shirt, een fijne compositie, maar ook beneemt het je de adem. Arme Christine. Hoelang duurde deze sessie? Je leeft met haar mee. Hoeveel meer compassie kun je genereren met een portret?